Düşündüm de;

Bugün, bir yıl boyunca satır satır, sayfa sayfa, bıkmadan, şevkle ve aşkla
Hergün bir şeyler yazdığım, üstüne de bir yıl sadakatle sakladığım bir defteri, bir poşetin içine koyup çöpe attım.
Üstelik bir kaç parçaya ayrılmış, koparılmış sayfalar halinde. defter artık bir şey ifade etmediği için yaptığım bu eylem, sonrasında beni bambaşka düşüncelere sevk etti.
Bundan birkaç ay önce, atmaya kıyamadığım, arada bir baştan sona okumaktan bıkmadığım bir defterdi.
Atarken ise okuduğum yalnızca birkaç sayfa...

Aşikar ki, zaman hiç geçmeyecekmiş gibi can yakan acıları komikleştirebiliyor.
Bugün can yakan şeyler, belki birkaç ay, belki yıl sonra keşkelere dönüşeiliyor.
Bu sonuç da algı sebebinden kaynaklanıyor. Zira algı dışına çıkan her nesne ya da kişi için yapılan tüm fedakarlık ve jestler, hatıralar ve hediyeler önemsizleşebiliyor.
Artık hayatında olmayan ve olmayacak olan şeyler birer kalabalık ve yük oluveriyor.

Elbette bu bir nimet. Ki ziyadesiyle zayıf bir varlık olan insan, binlerce hatıranın yükünü nasıl kaldırsındı?..
Alışmak, unutmak, sabretmek, kabul etmek, devam etmek, azmetmek...
Derken, rahmeti ulu Rabb yeniden umutlar var edip mutluluklar yaratır
Ki zaten ömür denen şiir kaç satır..?