Öylesine

Etrafıma bakınca, etrafımdaki insanlara bakınca, gıpta ettiğim oluyor zaman zaman. Bu az oluyor ama, buna da şükür. Ben de böyle olabilsem diyorum, sonra olamam ki diyorum, sonra olmamalıyım diyorum.
Ne uzun zaman oldu bir insana körü körüne güvenmeyeli. Ne çok zaman geçti mutluluktan yanaklarım ağrımayalı. Koca koca gülmeyeli aylar oldu. Gözlerimin ışığı yolumu aydınlatmayalı...
Sonra, namıdiğer siyah adam'ı görmeyeli de çok oldu. Sessizliğine ihtiyacım var, derin bakışlarına bir de. Bir bilmecenin içinde kaybolmayalı da çok oldu bu yüzden. Güven içinde kaybolmanın tadını bilemezsiniz. Evden bile huzurlu olabilir kaybolmanın böylesi.
Kaybolmak dedim de, nereye gidince kaybolmuş oluyoruz? Sahi, evlerimiz gerçekten meskenlerimiz mi? sakin miyiz, sükun oralarda mı?
En nihayetinde Mülteciyiz, ne kadar güvende olabiliriz ?