Gülmek zorunda olmak canımı yakıyor...!
Peki ama neden gülmek zorundayım?
Gülmezsem sevmezler beni diye mi?
Peki ama neden beni sevmek zorundalar?
Beni kimse sevmezse yalnız kalırım diye mi?
Peki ama şimdi yalnız değil miyim?
?
Ben biraz surat assam olur mu? Ama yine de sevin beni! ya da, siz bilirsiniz, belki içinizden gelmez, ben zorlamayayım..
Hatta siz arkanızı dönün, bir iki damla ağlayayım, ama bakmak yok, söz mü? Ya da, isterseniz bakın, beni öyle gözü yaşlı görürseniz, belki kaçarsınız dert dinlemekten diye demiştim. Bakın siz iyisimi, kaçışınızı görmek işime yarayabilir..
?
Anlıyorsunuz ya, iyi değilim. İyisimi aramayın siz beni bugünlerde, sonra görüşelim. Hem yalnızlığı hakkıyla yaşamak işime yarayabilir.
?
Yine kaşlarımın ortasında ince bir ağrı peydah oldu. Hani insanın canı hiçbir şey yapmak istemez ya, öyle işte.. Allah'ım, böyle, hani vardır ya, işte öyle olsa. Sonra ben mutlu filan olsam, sahi, Mut'ta doğup, orda yaşayanlar ne şanslı değil mi? Söylemesi bile güzel, 'nerelisiniz?' -' Mutlu'...
Neyse, yine lafa tutuyorum sizi, ben şiir okurum, siz gidin.. Hay Allah, şu şiirler de ne komik. Kıtalar dolusu palavra, mübalağa.. Hiç olacak şey mi o yazdıklarınız.. Bakın güldüm durduk yere..
?
Neyse öyle işte. Haydi gidin siz artık madem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
İSMİNİZİ YAZINIZ.
BU ÖNEMLİ.